Podróż, 2008

Podróż

1

Ścieżka była długa

Co raz mijałem kolejny zakręt

Drzewa kłaniały się w pas

Słonecznej koronie świtu

Powietrze kołysało znajomy swojski zapach rumianku

Spojrzałem w oko białej chmurze i

uwierzyłem

Bóg dał mi drugą szansę

2

Był letni wieczór

Wracałem pijany wściekłością

Matka znów zaprzedała duszę

Tłumaczyła się starością

Nie zauważając dawnej sukienki

wchłaniającej kałużę pod wanną

Kolejny raz

nie zdążyła się doczołgać

Droga była śliska

Co raz mijałem bukowe trupy

Pnie zawężały mi drogę

Łysymi koronami

Powietrze w samochodzie było zbyt gęste

Zobaczyłem tylko dwa świetliste oka

i moja świadomość poszybowała poza horyzont

on był w ciężkim stanie...

3

Był zimowy ranek

Wracałem otrzeźwiony mroźnym powietrzem

Oddałem lekarzowi nowo zarobione pieniądze

Te pierwsze- uczciwe

Tłumaczyłem się obowiązkiem

Nie wspominając o nie rdzewiejącej miłości

Kolejny raz przemawiającej do rozumu

Moja duma zginęła w niewyjaśnionych okolicznościach...

4

Szedłem pełnym kwiatów ogrodem

po horyzont roztaczał się bajkowy krajobraz

Wspaniała karmazynowa zorza

płonęła tuż nad ciemnym błękitem

statecznego morza

Nie znałem dotąd uczucia porywającego zachwytu

za lasami gęstymi od myśli

wzlatujących to nad wzgórza idei

to nad ciemne i mroczne doliny

wyłaniały się nowe drogi

prowadzące w obłoki

czasem wyżej aż po krańce

znanego mi kosmosu

Idąc tak wyboistą ścieżką

zdarzały się rozwidlenia i ciemne stepy

przytłoczone pożółkłymi chwastami

ledwo podtrzymującymi ociężałe

nijakie powietrze

w przepychu naturalnego chaosu

zdumiewałem się prostotą bogactwa

miałem teraz swój prywatny

rozkoszny Eden

A wszystko

Bo szukałem

i znalazłem prostą równinę

dotąd nie tkniętą

-

Przebaczenie

To była jedyna niezapomniana podróż

W głąb siebie